De muren van Constantinopel omsloten tot in de 15e eeuw het oude Constantinopel (Istanboel) volledig. De zeemuren, en de landmuur van Theodosius aan de westkant van de stad, waren gedurende de gehele middeleeuwen berucht om hun onneembaarheid. De Griekse ingenieurs gebruikten een veel effectievere bouwtechniek dan anderen in de middeleeuwen. De muren in het Byzantijnse rijk waren meestal niet massief, maar bestonden uit dubbele muren die opgevuld werden met puin, waardoor gaten snel gerepareerd konden worden. Talloze legers van Bulgaren, Avaren, Kiptsjakken, Russen, Galaten en Arabieren slaagden er niet in om door de muren heen te komen. De eerste doorbraak van de muren kwam in 1204, toen de Vierde Kruistocht de stad in puin legde. Twee eeuwen later was de stad nog niet hersteld van de schade van de kruistocht, en viel de stad na een relatief kort beleg in handen van de Turkse Osmanen.